اشنایی با جزئیات صفحه نمایش تلفن‌های هوشمند: انواع صفحه نمایش، وضوح و نرخ تازه‌سازی

آیا می‌خواهید بدانید که هر نوع صفحه نمایش برای چه چیزی مناسب است و تفاوت وضوح صفحه نمایش به چه معناست؟ کلمات اختصاری نمایشگر گوشی‌های هوشمند می‌توانند کمی خسته‌کننده باشند، اما اگر می‌خواهید بدانید همه اعداد و اختصارات مرتبط با صفحه‌نمایش گوشی‌های هوشمند به چه معنا هستند، ما به شما کمک میکنیم.

انواع پنل

در سال‌های اخیر، نمایشگرهای گوشی‌های هوشمند، نام‌های اختصاری بسیار بیشتری را نسبت به قبل ایجاد کرده‌اند که هر کدام از آنها دارای فناوری متفاوتی است. AMOLED، LCD، LED، IPS، TFT، PLS، LTPS، LTPO... که این اسامی همچنان در حال رشد است.
بدلیل عدم کافی بودن فناوری‌های مختلف موجود، سازندگان قطعات و گوشی‌های هوشمند نام‌های بهتری را مانند «Super Retina XDR» و «Dynamic AMOLED» را به کار می‌برند که در همین مساله احتمال سردرگمی را در میان مصرف‌کنندگان افزایش می‌دهد. پس بیایید نگاهی به برخی از این اصطلاحات به کار رفته در صنعت گوشی هوشمند بیاندازیم و آنها را رمزگشایی کنیم.
انواع زیادی از نمایشگرها در گوشی‌های هوشمند استفاده می‌شوند: LCD، OLED، AMOLED، Super AMOLED، TFT، IPS و چند نوع دیگر که امروزه کمتر در گوشی‌های هوشمند مانند TFT-LCD یافت می‌شوند. یکی از رایج‌ترین مواردی که درحال‌حاضر در تلفن‌های رده متوسط به بالا یافت می‌شود، IPS-LCD است. اما همه اینها به چه معناست؟
به طور خلاصه، دو نوع فناوری در بازار برای نمایشگرهای گوشی های هوشمند موجود است: LCD و OLED. هر یک از آنها دارای چندین تنوع و نسل است که باعث ایجاد کلمات اختصاری بیشتری می‌شود، مشابه تلویزیون‌ها و محدوده‌های مختلف آنها مانند LED، QLED، miniLED - که همه در واقع تغییراتی از فناوری LCD هستند.

صفحه نمایش LCD چیست؟

LCD به معنای نمایشگر کریستال مایع است و نام آن به مجموعه‌ای از کریستال‌های مایع اشاره دارد که با نور پس‌زمینه روشن می‌شوند. فراوانی و هزینه نسبتا پایین، آن‌ها را به انتخابی محبوب برای گوشی‌های هوشمند و بسیاری از دستگاه‌های دیگر تبدیل کرده است.
نمایشگرهای LCD نیز در زیر نور مستقیم خورشید عملکرد بسیار خوبی دارند، زیرا کل صفحه نمایش از پشت روشن می شود، اما نسبت به نمایشگرهایی که به نور پس زمینه نیاز ندارند، دارای نمایش رنگی با دقت کمتری هستند.
در گوشی‌های هوشمند، شما هر دو صفحه نمایش TFT و IPS دارید. TFT مخفف Thin Film Transistor، یک نسخه پیشرفته از LCD است که از یک ماتریس فعال (مانند AM در AMOLED) استفاده می‌کند. ماتریس فعال به این معنی است که هر پیکسل به صورت جداگانه به یک ترانزیستور و خازن متصل است.
مزیت اصلی TFT هزینه تولید نسبتا پایین و افزایش کنتراست آن در مقایسه با LCD های سنتی است. نقطه ضعف ال سی دی های TFT مصرف انرژی بیشتر نسبت به سایر ال‌سی‌دی‌ها، زاویه دید کمتر و تولید رنگ است. به همین دلایل و کاهش هزینه‌های اضافه است که TFT دیگر در گوشی‌های هوشمند استفاده نمی‌شود.

نمایشگرهای IPS

فناوری IPS، مشکلی را که نسل اول نمایشگرهای LCD دارند را با استفاده از تکنیک TN (Twisted Nematic) حل می‌کند. در نمایشگر‌های LCD هنگامی‌که نمایشگر را از کنار مشاهده می‌کنید، اختلال رنگ رخ می‌دهد که معمولا در گوشی های هوشمند و تبلت‌های ارزان تر اتفاق میوفتد.
در پنل‌های IPS، کریستال‌های مایع با نمایشگر در یک راستا قرار می‌گیرند و در نتیجه زوایای دید بهتری به دست می‌آیند. معمولاً در تلویزیون‌ها در 178 درجه نمایش داده می‌شوند که یکی دیگر از ویژگی‌های نمایشگرهای IPS است. یکی دیگر از ویژگی‌های نمایشگرهای IPS در رابطه با سایر فناوری‌های LCD، تولید رنگ بهتر است که در مانیتورهایی که برای کارهای ویرایش تصویر مناسبند استفاده می‌شوند.

نمایشگرهای LCD PLS

استاندارد PLS از نام اختصاری استفاده می‌کند که بسیار شبیه به IPS است و آیا جای تعجب است که عملکرد اصلی آن نیز ماهیت مشابهی داشته باشد؟ این فناوری که توسط Samsung Display توسعه داده شده است، دارای ویژگی‌های مشابه نمایشگرهای IPS است. بازتولید رنگ خوب و زاویه دید، اما سطح کنتراست پایین‌تری در مقایسه با نمایشگرهای OLED و LCD/VA دارد.
طبق گفته سامسونگ دیسپلی، پنل‌های PLS در مقایسه با پنل‌های IPS رقیب خود، نمایشگر ال‌جی، هزینه تولید کمتر، نرخ روشنایی بالاتر و حتی زاویه دید بهتری دارند.

صفحه نمایش در حقیقت LED است یا LCD؟

این یک سوال بسیار رایج پس از فراگیری تلویزیون‌های "LED" است که پاسخ کوتاه آن فقط LCD است! فناوری مورد استفاده در نمایشگر LED کریستال مایع است و تفاوت آن در LED هایی است که نور پس زمینه را تولید می‌کنند. LED ها این مزیت را دارند که انرژی بسیار کمی را مصرف کنند، اما وقتی صحبت از گوشی‌های هوشمند با اندازه نمایشگر کوچکتر به میان می آید کارایی چندانی ندارند. از سوی دیگر، عملکرد نور پس‌زمینه،کار را برای نمایشگرهای LCD/LED را برای ارائه سطح کنتراست در رقابت با نمایشگرهای OLED دشوار می‌کند، زیرا کنترل نور توسط هر پیکسل منفرد انجام نمی‌شود، بلکه بر اساس مناطق روی نمایشگر انجام می‌شود.

نمایشگرهای AMOLED

AMOLED مخفف Active Matrix Organic Light-Emitting Diode است. اگرچه این کلمات ممکن است پیچیده به نظر برسند، ولی با کمی توضیح فهم آن آسان می‌شود.
OLED یک ماده آلی است که همانطور که از نامش پیداست با عبور جریان از آن، نور ساطع می‌شود. برخلاف پنل‌های LCD که دارای نور پس‌زمینه هستند، نمایشگرهای OLED «همیشه خاموش» هستند، مگر اینکه به تک تک پیکسل‌ها برق‌ وارد شود.
این بدان معناست که نمایشگرهای OLED رنگ مشکی بسیار خالص تری دارند و وقتی رنگ‌های سیاه یا تیره روی صفحه نمایش داده می‌شوند، انرژی کمتری مصرف می‌کنند. با‌ این حال، تم‌های با رنگ روشن‌تر در صفحه نمایش‌های AMOLED نسبت به ال‌سی‌دی هایی که از همان تم استفاده می‌کنند، انرژی بیشتری مصرف می‌کنند. نمایشگرهای OLED نیز گران‌تر از LCD هستند.
از آنجایی که پیکسل‌های سیاه در صفحه نمایش OLED خاموش هستند، نسبت کنتراست نیز در مقایسه با صفحه نمایش LCD بالاتر است. نمایشگرهای AMOLED نیز نرخ تازه‌سازی بسیار بالایی دارند، اما یک نکته منفی راجع به آن اینست که به اندازه نمایشگرهای LCD با نور پس‌زمینه در نور مستقیم خورشید قابل مشاهده نیستند. سوختن صفحه نمایش و تخریب دیود (به دلیل ارگانیک بودن) عوامل دیگری هستند که برای اینگونه صفحه نمایش‌ها یک پوئن منفی است.
نکته مثبت هم این است، صفحه نمایش های AMOLED را می توان نازک تر از LCD ها ساخت (زیرا آنها به لایه پس زمینه نیاز ندارند) و همچنین می توان آنها را انعطاف پذیر کرد.
مزایای صفحه نمایش AMOLED
- زاویه دید گسترده
- پشتیبانی از طیف وسیعی از رنگ‌ها
- نمایش عالی رنگ مشکی
- مصرف پایین باتری
معایب صفحه نمایش AMOLED
- تصاویر بیش از حد اشباع شده
- کوتاه شدن عمر باتری در هنگام نمایش رنگ‌‌های زنده
- رنگ سفید در این صفحه نمایش سفید خالص نمی‌باشد.

تفاوت بین OLED، AMOLED و Super AMOLED چیست؟

OLED مخفف کلمه Organic Light Emitting Diode است. یک صفحه نمایش OLED از ورقه های نازکی از مواد الکترولومینسانس تشکیل شده است که مزیت اصلی آنها این است که نور خود را تولید می‌ کنند و بنابراین نیازی به نور پس زمینه ندارند و نیاز انرژی را کاهش می‌دهند. نمایشگرهای OLED زمانی که در گوشی‌های هوشمند یا تلویزیون استفاده می‌شوند معمولاً به عنوان نمایشگرهای AMOLED شناخته می‌شوند.
همانطور که قبلاً توضیح دادیم، AM AMOLED مخفف Active Matrix است که با OLED پسیو ماتریکس (P-OLED) متفاوت است، اگرچه این موارد در گوشی‌های هوشمند کمتر رایج هستند.
Super AMOLED نامی است که سامسونگ به نمایشگرهایش داده است که قبلاً فقط در مدل‌های سطح بالا یافت می‌شد اما اکنون به دستگاه‌هایی با مشخصات ساده‌تر مانند LCDهای IPS رسیده است. Super AMOLED با ادغام لایه پاسخ لمسی در خود نمایشگر، به جای اینکه به عنوان یک لایه اضافی در بالا باشد، کارایی اصلی AMOLED را بهبود می‌بخشد.
در نتیجه، نمایشگرهای Super AMOLED بهتر از نمایشگرهای AMOLED نور خورشید را کنترل می‌کنند و همچنین به انرژی کمتری نیاز دارند. همانطور که از نام آن پیداست، Super AMOLED به سادگی نسخه بهتری از AMOLED است. همه اینها فقط یک غوغای بازاریابی نیست بلکه نمایشگرهای سامسونگ مرتباً به عنوان برخی از بهترین‌ها مورد بررسی قرار می‌گیرند.
آخرین تکامل این فناوری به نام Dynamic AMOLED نامگذاری شده است. سامسونگ در مورد معنای این واژه به جزئیات اشاره نکرده، اما تاکید کرد که پنل‌های دارای چنین شناسایی دارای گواهینامه HDR10+ هستند که از طیف وسیع‌تری از کنتراست و رنگ‌ها را پشتیبانی می‌کند و همچنین کاهش نور آبی را برای راحتی بصری بهبود می‌بخشد.
در همین راستا، عبارت «Fluid AMOLED» که توسط OnePlus در پیشرفته‌ترین دستگاه‌هایش استفاده می‌شود، اساساً نرخ تازه‌سازی بالای استفاده شده را برجسته می‌کند که منجر به ساخت انیمیشن‌های روان‌تر روی صفحه می‌شود.

وضوح تصویر: تفاوت بین HD، HD+، FullHD، 4K و غیره چیست؟

Resolution اصطلاحیست که به تعداد پیکسل‌های یک نمایشگر یا حسگر دوربین (به ویژه در یک تصویر دیجیتال) اشاره دارد. وضوح بالاتر به معنای پیکسل‌های بیشتر است و پیکسل‌های بیشتر توانایی نمایش اطلاعات بصری بهتری را فراهم می‌کند (در نتیجه وضوح بیشتر و جزئیات بیشتر).
روش استاندارد برای نمایش وضوح صفحه نمایش، بیان تعداد پیکسل‌هایی است که دو طرف مستطیل نمایشگر را تشکیل می‌دهند.
در حال حاضر استانداردهای موجود جهت تفسیر وضوح نمایش به شرح زیر است:

توجه داشته باشید که رزولوشن به معنای اندازه فیزیکی نمایشگر، سنسور دوربین و یا تصویر نیست. به عنوان مثال، دو نمایشگر با وضوح یکسان می توانند ابعاد فیزیکی متفاوتی داشته باشند. از این رو اهمیت پارامتر دیگری که بدان اشاره میکنیم تراکم پیکسلی است که با ppi (پیکسل در هر اینچ) اندازه گیری می‌شود. پس یک صفحه نمایش کوچکتر با وضوح تصویر یکسان، میزان پیکسل بیشتری در هر اینچ خواهد داشت که تصویر ارائه شده توسط آن باید واضح‌تر و دقیق‌تر باشد(اگرچه اندازه گرافیکی از نظر فیزیکی کوچکتر خواهد بود).

60 هرتز، 90 هرتز و 120 هرتز به چه معناست؟

عبارات «120 هرتز»، «90 هرتز» که در سال‌های 2019 و 2020 توسط گوشی‌های هوشمند رده بالا و حتی میان‌رده محبوب شدند، نشان‌دهنده نرخ به‌روزرسانی پنل، خواه LCD یا OLED هستند. هرچه این مقدار بیشتر باشد، فریم‌های بیشتری در ثانیه روی صفحه نمایش داده می شود.
در نتیجه، در مقایسه با صفحه‌نمایش‌هایی که نرخ تازه‌سازی 60 هرتزی دارند انیمیشن‌های روان‌تر هم در حین استفاده از گوشی و هم در بازی‌ها را نشان میدهند. که این عدد 60 هرتز هم اکنون سطح استاندارد نمایشگرهای موجود در بازار است.
برای استفاده حداکثری از این ویژگی، سازندگان صفحه نمایش شروع به استفاده از صفحه‌نمایش‌هایی با نرخ تازه‌سازی متغیر کردند که می‌توان آن را با توجه به محتوای نمایش داده شده تنظیم کرد که در اکثر فیلم‌ها 24 فریم در ثانیه، در فیلم‌برداری خانگی 30 یا 60 فریم در ثانیه و غیره است.
همین واحد اندازه‌گیری برای نرخ نمونه برداری گوشی‌های هوشمند استفاده می‌شود. مقدار در اینجا نشان دهنده تعداد دفعاتی است که صفحه نمایش قادر به ثبت لمس انگشتان است. هرچه نرخ نمونه بالاتر باشد، گوشی هوشمند سریع‌تر چنین لمس‌هایی را ثبت می‌کند که منجر به زمان پاسخگویی سریع‌تر می‌شود.