بررسی قابلیت ضدآب در گوشی‌ها؛ مقاومت تا چه حد؟

یکی از معتبرترین معیارهای ارزیابی مقاومت گوشی‌ها در برابر آب، استاندارد IP (Ingress Protection) است. این استاندارد میزان مقاومت دستگاه‌ها را در برابر نفوذ جامدات (مانند گرد و غبار) و مایعات (مانند آب) مشخص می‌کند. IP شامل دو عدد است: عدد اول مربوط به مقاومت در برابر جامدات و عدد دوم مربوط به مقاومت در برابر مایعات.

اعداد استاندارد IP:
1. عدد اول (محافظت در برابر جامدات): این عدد مشخص می‌کند که دستگاه تا چه حد در مقابل گرد و غبار و ذرات جامد مقاوم است؛ به‌طور مثال:
• IP0X: بدون حفاظت خاص در برابر جامدات.
• IP5X: مقاومت در برابر گرد و غبار (نفوذ کامل ممکن است اما تأثیری بر عملکرد دستگاه ندارد).
• IP6X: محافظت کامل در برابر گرد و غبار، هیچ نفوذی اتفاق نمی‌افتد.

2. عدد دوم (محافظت در برابر مایعات): این عدد میزان مقاومت دستگاه در برابر نفوذ آب را مشخص می‌کند؛ نمونه‌هایی از این سطوح:
• IPX0: بدون حفاظت در برابر آب.
• IPX4: مقاومت در برابر پاشش آب از هر جهت.
• IPX7: مقاومت در برابر غوطه‌وری در عمق 1 متری آب به مدت 30 دقیقه.
• IPX8: مقاومت در برابر غوطه‌وری در عمق بیشتر از 1 متر و مدت زمان طولانی‌تر (توسط سازنده تعیین می‌شود).

معمولاً گوشی‌های هوشمند پیشرفته دارای استاندارد IP67 یا IP68 هستند، که این دو استاندارد بیشترین استفاده را دارند.

گوشی‌هایی که مقاومت بالایی در برابر آب دارند، با یکی از استانداردهای زیر شناخته می‌شوند:
IP67:
• این استاندارد نشان‌دهنده مقاومت کامل در برابر گرد و غبار است.
• گوشی‌ها با این استاندارد می‌توانند تا عمق 1 متری آب به مدت 30 دقیقه بدون آسیب باقی بمانند.

IP68:
• این استاندارد، علاوه بر مقاومت کامل در برابر گرد و غبار، مقاومت بیشتری در برابر آب دارد.
• گوشی‌ها با این استاندارد معمولاً می‌توانند در عمق بیشتر از 1 متر و به مدت زمان بیشتری در آب غوطه‌ور شوند (جزئیات دقیق توسط سازندگان مشخص می‌شود).
 

برای اینکه گوشی‌ها بتوانند تا حد مشخصی از نفوذ آب محافظت شوند، مهندسان از فناوری‌ها و طراحی‌های خاصی در ساختار گوشی‌ها استفاده می‌کنند. این فناوری‌ها شامل موارد زیر هستند:

1. استفاده از چسب‌ و درزگیرها: یکی از روش‌های اصلی برای جلوگیری از نفوذ آب به داخل گوشی، استفاده از چسب‌های باکیفیت و درزگیرهای خاص در قسمت‌های حساس مانند درز میان اجزای بدنه و صفحه نمایش است. این چسب‌ها مانع ورود آب حتی تحت فشار می‌شوند.

2. استفاده از پوشش‌های نانو: قطعات داخلی گوشی‌های مقاوم به آب معمولاً با پوشش‌های نانو پوشیده می‌شوند. این پوشش‌ها خاصیت آب‌گریزی دارند و امکان رسیدن آب به اجزای الکترونیکی حساس را به حداقل می‌رسانند.

3. حفاظت از پورت‌ها و منافذ: یکی از آسیب‌پذیرترین نقاط گوشی‌ها پورت‌های شارژ، هدفون و سیم‌کارت هستند. گوشی‌های ضدآب با استفاده از طراحی‌های خاص این نقاط را محافظت کرده و مانع نفوذ آب به داخل گوشی می‌شوند.
 

با وجود مزایای چشمگیر قابلیت ضدآب، درک محدودیت‌های آن اهمیت زیادی دارد. در ادامه برخی از محدودیت‌های کلیدی این قابلیت آورده شده است:

1. نوع آب (شیرین، شور یا کلردار):
• مقاومت ضدآب گوشی‌ها معمولاً برای آب شیرین طراحی شده‌اند.
• آب شور و کلردار (مانند آب دریا یا استخر) می‌تواند به چسب‌ و مواد محافظ آسیب برساند و باعث کاهش مقاومت شود.

2. آسیب‌های فیزیکی:
• ضربه‌های شدید، خراش‌ها یا ترک‌های روی بدنه گوشی ممکن است قابلیت ضدآب آن را مختل کنند؛ چرا که به درزها و چسب‌های محافظ آسیب می‌زنند.

3. اکسیداسیون:
• حتی بخار آب (مانند بخار ناشی از حمام) می‌تواند به تدریج به اجزای داخلی گوشی نفوذ کرده و باعث مشکلاتی نظیر زنگ‌زدگی شود.

4. استهلاک در طول زمان:
• چسب‌ها و مواد محافظ به مرور زمان خاصیت خود را از دست می‌دهند و مقاومت گوشی به تدریج کاهش می‌یابد.

5. محدودیت گارانتی:
• بیشتر سازندگان گوشی‌ها آسیب ناشی از تماس با آب را تحت پوشش گارانتی قرار نمی‌دهند، حتی برای گوشی‌های ضدآب.

برای حفظ عملکرد گوشی‌های ضدآب بهتر است نکات زیر را رعایت کنید:
1. گوشی را از آب شور و کلردار دور نگه دارید: اگر گوشی ضدآب شما داخل آب شور یا کلرداری افتاد، بلافاصله آن را با آب شیرین شستشو داده و خشک کنید.
2. خشک کردن پورت‌ها: قبل از شارژ کردن یا استفاده از پورت‌های گوشی، مطمئن شوید که آن‌ها کاملاً خشک هستند.
3. جلوگیری از ضربه: گوشی خود را در برابر ضربه‌های فیزیکی محافظت کنید. ضربه‌های محکم ممکن است چسب‌های محافظتی را تحت تأثیر قرار دهند.
4. بازرسی دوره‌ای: هر چند وقت یک بار گوشی خود را بررسی کنید تا از عدم ایجاد ترک یا خراش اطمینان حاصل کنید.
5. دور کردن گوشی از بخار: گوشی خود را در محیط‌هایی که بخار زیادی وجود دارد، مانند حمام، قرار ندهید.